به گزارش مشرق، اتلتیکومادرید و بارسلونا در یکی از روزهای اکتبر سال ۱۹۷۶ در ورزشگاه مانسانراس به مصاف هم رفتند. گاراته، محبوب‌ترین بازیکن قرمز و سفیدپوشان در آن دیدار تنها دقایقی توانست بازی کند و سپس روبن کانو جایگزینش شد. مهاجم اسپانیایی به علت مشکلات جسمانی که به خاطر بد عمل شدن زانویش به وجود آمده بود مجبور شد زمین بازی را ترک کند و برای همیشه با دنیای فوتبال خداحافظی کرد. او در آن زمان تنها ۳۲ سال داشت و بازی‌اش بیش از آن که فیزیکی باشد تکنیکی بود. به همین خاطر این اتفاق نه تنها برای او بلکه برای هواداران اتلتیکو نیز تلخ و ناخوشایند بود.
گاراته بازیکن محبوبی برای طرفداران قرمز و سفیدپوش و همه اسپانیا محسوب می‌شد. او در ساراندی یکی از شهرهای استان بوینس آیرس (پایتخت آرژانتین) از پدر و مادری اهل ایبار (یکی از شهرهای اسپانیا) متولد شد اما با خانواده‌اش به اسپانیا بازگشت و برای تیم شهر ایبار بازی کرد. گاراته سپس با تیم دپورتیووا ایندائوچو که همسایه اتلتیک بیلبائو محسوب می‌شد قرارداد امضا کرد. این تیم بازیکنان زیادی را راهی لالیگا کرده بود. مهاجم اسپانیایی همزمان در رشته مهندسی صنایع تحصیل می‌کرد. به همین خاطر به او لقب مهندس داده بودند. اتلتیکومادرید در سال ۱۹۶۶ با این بازیکن قرارداد امضا کرد.
در روزهای نخست هم تیمی‌هایش مانند گریفا نسبت به بازی‌اش اعتراض داشتند و می‌گفتند مهاجم خوب و پرشوری نیست. با این حال گاراته خیلی زود پیشرفت کرد و در میادین جنگنده ظاهر شد و با این ویژگی شهرت پیدا کرد. او در کنترل توپ تبحر خاصی داشت و خیلی راحت با توپ کار می‌کرد و به راحتی می‌توانست منطقه بازی را عوض کند تا راهی برای نفوذ به دروازه حریف پیدا کند.
همچنین با پا و یا سر ضربات فوق العاده‌ای می‌زد. همه این ویژگی‌ها باعث شده بود گاراته یک بازیکن سطح بالا به حساب آید. او نه تنها از لحاظ ورزشی بازیکن خوبی بود بلکه یک بازیکن خوش اخلاق نیز محسوب می‌شد. گاراته در میان همه هواداران محبوب بود و به همین خاطر تماشای بدرفتاری مدافعان حریف با او ناراحت کننده بود. مهاجم اتلتیکو توانست در سال های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۵ برای تیم ملی اسپانیا نیز بازی کند.
در اول فوریه ۱۹۷۶ به خاطر خطای ایندیو (مدافع الچه) شکستگی در زانویش به وجود آمد. او با استوک‌هایش به پای گاراته ضربه زد. ابتدا به نظر می‌رسید شکستگی مهمی نباشد. پس از بهبودی به میادین بازگشت ولی خیلی زود مشکلات جسمانی‌اش آشکار شد. مهاجم اسپانیایی در آن فصل هنوز می‌توانست بازی کند و توانست به همراه اتلتیکو فاتح کوپا دل ری شود. گاراته جام قهرمانی را از دستان خوان کارلوس اول، شاه اسپانیا گرفت اما دوباره مشکلات جسمانی به سراغ این بازیکن برگشتند.
او در تابستان در چند بازی دوستانه به میدان رفت اما به خاطر این موضوع تعویض شد. پزشکان نمی‌توانستند ریشه اصلی این مشکلات جسمانی را بفهمند. در نهایت متوجه شدند یک نوع قارچ میکروسکوپی که در چمن وجود دارد وارد زانویش شده است. این قارچ از طریق ضربه‌ای که با استوک‌های ایندیو به زانوی گاراته زده شده بود وارد بدن مهاجم اسپانیایی شده بود. بررسی مداوم پزشکان باعث خستگی گاراته شده بود و او در حالی در آن روز در دیدار اتلتیکومادرید و بارسلونا آخرین دقایق دوران بازیگری‌اش را تجربه کرد که از بیماری‌اش چیزی نمی‌دانست.
با این حال پایان دوران بازی‌اش با یک اتفاق خوب همراه شد. اتلتیکو توانست قهرمان لالیگا شود و باشگاه از گاراته خواست تا جام قهرمانی را از دستان پابلو پورتا (رییس فدراسیون فوتبال اسپانیا) بگیرد. برای اهدای جام یک بازی به منظور قدررانی از مهندس فوتبال برگزار شد. این اتفاقی چند روز پس از پایان لالیگا یعنی یکم ژوئن ۱۹۷۷ رخ داد.
این دیدار بین اتلتیکو قهرمان و تیم باسک که از حضور بازیکنانی همچون اریبار، کورتاباریا، ویار، روخو، ساتروستگی، سامورا و لوپس اورفارته بهره می‌برد، برگزار شد. ال مانسانراس که پر از تماشاگر شده بود شب به یادماندنی را گذارند. متاسفانه گاراته حتی یک دقیقه هم نتوانست بازی کند. جایگزینش در طول فصل یعنی روبن کانو در این دیدار نیز به جای او به میدان رفت در حالی که آخرین دقایق حضور گاراته در میادین به اکتبر یک سال قبل بر می‌گشت.
